Na de Tweede Wereldoorlog was een ding duidelijk: dit mocht nooit meer gebeuren. Ieder jaar wordt er hard aan gewerkt om met herdenken van de doden en het vieren van vrijheid stil te staan bij het grootste goed wat je je kunt wensen: vrijheid. In mijn tienerjaren en volgens mij ook de jaren daarna deden 4 en 5 mei me niet veel. Ik merk dat naarmate ik ouder wordt, en waarschijnlijk ook sinds ik kinderen heb, ik steeds meer stil sta bij het feit hoe geweldig het is om zonder enige angst in een veilig land te kunnen leven. Soms voelt dat fragiel.
De koude oorlog in de jaren tachtig vond ik spannend. Ronald Reagan en Michail Gorbatsjov stonden loodrecht tegenover elkaar en de rode knop uit de video van Land of Confusion van Genesis baarde me zorgen. De videoclip van Two tribes van Frankie goes to Hollywood deed er een schepje bovenop en liet de twee wereldleiders zien als vechtende kemphanen, tot bloedens toe. Gelukkig werd alles weer relatief rustig tot die verdomde oorlog in het Midden-Oosten uitbrak. Eerst was het jaren onrustig met een burgeroorlog in Afghanistan en maakten we kennis met de Taliban, Al Qaida en Islamitische Staat. Na september 2001 ging Amerika er zich mee bemoeien; ook Nederlanders gingen er op vredesmissie.
Angst
Het bewoog Present Danger uit Kaatsheuvel tot het schrijven van het prachtnummer ‘Iron Rain’, de single waarvoor ik in 2009 de hoes mocht ontwerpen. Zanger en schrijver van het lied Thijs de Jong vertelde me eerder: “Iron Rain is gebaseerd op verhalen die een vriend van ons heeft verteld over zijn diensttijd in Afghanistan. In de tekst komt de onzekerheid en angst van de militairen in dat gebied terug. Met de muziek hebben we geprobeerd diezelfde sfeer te creëren.” Dat is gelukt: wat een vet nummer. “The day has just begun, as peaceful as it seems. When the sunlight hits your eyes, don’s wanna wake up from your dreams.”
Nu de oorlog in Oekraïne het nieuws dagelijks domineert, merk ik dat dit de eerste keer is dat oorlog ook ons gezin binnen komt. We kijken iedere avond trouw met de oudste dochter het Jeugdjournaal dus zij krijgt goed mee wat er zich tweeduizend kilometer verderop afspeelt. “Kan het ook bij ons oorlog worden pap?”, vroeg ze me vorige week. “Nee hoor schat, daar hoef je niet bang voor te zijn.” Het lukte me om haar gerust te stellen, maar ik merk dat ik zelf toch ook wel erg benieuwd ben waar deze situatie toe zal gaan leiden. Het is tenslotte voor het eerst in 76 jaar dat er serieus oorlog is in Europa. “We must kill, we must protect, have no fear, have no regret. We are hunted but won’t find cover.”
Ik vond Poetin altijd al een dreigend en eng figuur, maar nu laat hij de wereld echt zien waar hij toe in staat is. Het is nu aan de overige wereldleiders die meer verstand en empathie hebben om om de juiste manier te reageren. Dat wil zeggen: zelf niet mee gaan vechten. Want dan zijn de poppen echt aan het dansen… “You’re living by the day, not knowing what will come. You’re send out to protect, you must fight and carry on…”
Saamhorigheid
Eergisteren (8 mrt 2022) stond Nederland in het teken van de landelijke actie voor Oekraïne. Radio- en tv-zenders werkten samen voor giro555 om geld in te zamelen en aandacht te vragen voor de inwoners van het land dat in rap tempo verwoest wordt. Saamhorigheid zoals die vaker haar gezicht laat zien met nationale en internationale rampen. En dan te bedenken dat er twee weken geleden ogenschijnlijk nog niets aan de hand was… De oudste dochter kwam maandag met een getekende blauw-gele vlag thuis en vertelde dat ze met vriendinnen flessen in gaat zamelen voor Oekraïne. De oorlog is in huis, maar levert ook wat moois op. En dan kun je als vader alleen maar trots zijn…
Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik
https://tekst-vormgeving.nl/